Το Παράξενο Πιρούνι σκεφτόταν τι θέμα να είχε το πρώτο post του 2021, του νέου έτους που θα αφήσει πίσω το τρομερό 2020. Για να το καλοπιάσει και να είναι τυχερό, το Παράξενο Πιρούνι σκέφτηκε να το εγκαινιάσει με μπύρα και μάλιστα μπύρα όχι απλώς ποιοτική, ευλογημένη θα μπορούσε να πει κανείς! 

Αυτό σημαίνει πως ακολουθεί αφιέρωμα υπερπαραγωγή στις Μοναστηριακές μπύρες και το Παράξενο Πιρούνι δεν ξέρει αν κάποιος γίνεται να αγιάσει πίνοντάς τες, αλλά μια επιθυμία να ευχαριστήσει τα Θεία θα τη νιώσει -δε μπορεί!

Επίσημα αναγνωρισμένες ως μοναστηριακές, δηλαδή αυτές που έχουν το δικαίωμα να φέρουν στην ετικέτα τους το παρακάτω τραππιστικό σήμα, 

είναι μόνο επτά μπύρες σε όλο τον κόσμο, οι οποίες παράγονται και σε επτά διαφορετικά μοναστήρια. Τα έξι από τα επτά αυτά μοναστήρια βρίσκονται στο Βέλγιο και το έβδομο στην Ολλανδία.

Ας πάρει το Παράξενο Πιρούνι όμως τις "άγιες μπύρες" των 7 μοναστηριών αναλυτικά, ως προς τη σειρά που είναι περισσότερο εύκολο να βρεθούν (στη χώρα):

La Trappe

Η Ολλανδία εκτός από την παγκόσμια γνωστή κι εμπορική Heineken, παράγει κι άλλες μπύρες πολύ υψηλότερης ποιοτικής αξίας, αλλά τραππιστική είναι μόνο η La Trappe από το μοναστήρι Koningshoeven. Πιθανότατα έχεις δει ακόμα και στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς σου κάποια La Trappe Dubbel, την Quadrupel ή και την Tripel. Παρακάτω είναι πέντε ετικέτες της La Trappe κι επιπλέον υπάρχουν οι La Trappe Blond, La Trappe Isid' οr και κάποιες Oak Aged Trappist Ales, αλλά αυτές δεν έπεσαν ακόμα στα παραξενοπιρουνίσια δόντια!

Η La Trappe Dubbel είναι όπως φανερώνει και το όνομά της, μια τραππιστική μπύρα τύπου Dubbel με 7% περιεκτικότητα σε αλκοόλ, μπεζ - ξανθό ελάχιστο αφρό που φεύγει γρήγορα και χρώμα σκούρο ξανθό που στο φως φαίνεται περισσότερο μελί - πορτοκαλί. Στη μύτη, στην αρχή διακρίνεται αρκετά έντονα η βύνη, υπάρχουν αρώματα γλυκά, όπως άρωμα ζάχαρης και αποξηραμένων φρούτων (ξανθή σταφίδα και αποξηραμένο βερίκοκο). Το άρωμα αναπτύσσεται και γλυκαίνει όσο περνάει η ώρα, στην αρχή είναι κάπως πιο "αιχμηρό". Το σώμα της είναι αρκετά ελαφρύ και το ανθρακικό της σχετικά υψηλό. Η γεύση είναι γλυκιά, με τη βύνη (malts) κι εδώ σε πρώτο πλάνο, θυμίζει και κάτι από ζαχαρωμένα ή αποξηραμένα φρούτα (αποξηραμένο βερίκοκο).

Η γεύση γενικά άρεσε στο Παράξενο Πιρούνι, δεν είναι μονοδιάστατη, έχει κι ένα πικάντικο "τσίμπημα" –ίσως σ' αυτό να παίζει ρόλο και ο κόλιανδρος που περιέχεται στα συστατικά της. Το τελείωμα είναι ξηρό και διαρκεί αρκετή ώρα. Δεν ξέρει γιατί, αλλά καθώς το Παράξενο Πιρούνι την έπινε χαλαρώνοντας στη βεράντα του σπιτιού του, του δημιουργήθηκε η αίσθηση πως ταιριάζει στο φθινόπωρο. Επίσης θα ήταν ταιριαστή σαν συνοδεία σε κάποια πιάτα, αλλά και για μαγειρική χρήση. Ξεχωριστή μοναστηριακή συνταγούλα προσεχώς! 😉

Αυτή είναι η Tripel με 8% ABV (alcohol by volume), λευκό - ζαχαρί αφρό μικρής διάρκειας όπως και στην Dubbel και πιο διαυγές κιτρινο-πορτοκαλί, ανοιχτό κεχριμπαρί χρώμα. Στην αρχή χτυπάει τη μύτη η μαγιά και είναι πολύ έντονη μια αίσθηση οινοπνεύματος. Στο πέρας του χρόνου, το άρωμα θυμίζει μήλο και ζάχαρη συγχρόνως, κάτι σαν από μαλλί της γριάς! Δεν υπάρχει όμως ιδιαίτερη ένταση και πολυπλοκότητα. Το σώμα είναι ελαφρύ, το ανθρακικό είναι μέτριο προς αρκετό, το οποίο όμως εξασθενίζει όσο η θερμοκρασία ανεβαίνει. Η γεύση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί διακριτικά γλυκιά, σίγουρα λιγότερο γλυκιά από την Dubbel και με συγχρόνως κάπως περισσότερο ξινή, παρά ξηρή αίσθηση. 

Είναι ευκολόπιοτη γενικά, η επίγευση είναι όμως πολύ σύντομη και κάπως ανεπαίσθητη. Γενικότερα, το Παράξενο Πιρούνι θα έλεγε πως αρωματικά και γευστικά της λείπει η ένταση κι ο χαρακτήρας, δεν υπάρχει κάτι να σου μείνει και νομίζει πως υπάρχουν καλύτερες Tripel εκεί έξω. Προτιμά την Dubbel, η οποία κερδίζει πόντους και στο άρωμα και στη γευστική ένταση αλλά και επίγευση.

Η πιο δυνατή La Trappe Quadrupel με 10% ABV έχει ένα πολύ όμορφο σκούρο πορτοκαλί, κοκκινοκαφέ – κεχριμπαρί χρώμα που γίνεται ρουμπινί στο φως και αφρό κρεμ - μπεζ πιο συνεκτικό από τις παραπάνω La Trappe. Το άρωμά της είναι πολύ γλυκό και φίνο. Σε προϊδεάζει ότι κάτι δυνατό θα ακολουθήσει, χωρίς την έντονη και τουλάχιστον κάπως ενοχλητική για το Παράξενο Πιρούνι "οινοπνευματίλα" της Tripel. Είναι πλούσιο μα πιο εξευγενισμένο, πιο φινετσάτο και στυλάτο. Κάτι από μπανάνα, βανίλια και μαύρα φρούτα (κυρίως μαύρη σταφίδα) μπορεί να πει πως διέκρινε. Η γεύση τώρα, είναι σίγουρα γλυκιά. Ανθρακικό αρκετό (μάλλον χαρακτηριστικό των ετικετών της La Trappe) και σώμα πιο πλούσιο από τις παραπάνω δύο, με το αλκοόλ να δίνει περισσότερο εδώ το παρόν απ' ότι στη μύτη και να ζεσταίνει τη γλώσσα και τον ουρανίσκο -θύμισε στο Παράξενο Πιρούνι εκείνες τις παλιές, γυαλιστερές, μεγάλες καραμέλες κανέλας που έκαιγαν λίγο μα ευχάριστα το λαιμό!

Νιώθεις κάτι από μπανάνα και στη γεύση, κάτι από ζαχαρωμένο μήλο ίσως και στην επίγευση φανερώνεται και μια σχετικά μικρή ξηρότητα. Μάλλον η καλύτερη από τις τρεις, λόγω αρώματος κυρίως. Θα ταίριαζε με κάποιο γλυκό, και με σοκολάτα ίσως. Ιδανική για να "μυήσει" κάποιον που θέλει να μάθει περισσότερα για αυτό το είδος.

Η La Trappe Bockbier είναι μια trappist bock με 7% ABV. Η εμφάνισή της πολύ όμορφη. Αφρός με χρώμα μπεζ - ανοιχτό καφέ, πλούσιος, συνεκτικός που υποχωρώντας αφήνει ένα ικανοποιητικό στρώμα πάχους 2 - 3 χιλιοστών. Το χρώμα της βαθύ σκούρο καφέ, με κάποιες βυσσινί νότες στο φως. Άρωμα από malts και καραμέλα κατά βάση. Αργότερα, διακρίνονται και κάποια αρώματα καφέ και σοκολάτας και καπνιστή υποψία. Επίσης όμως, ειδικά όταν η θερμοκρασία ανεβαίνει, γλυκό άρωμα μαύρης ζάχαρης. Μέτριο το σώμα της κι έχει μάλλον και το λιγότερο ανθρακικό από τις άλλες τρεις παραπάνω La Trappe (Dubbel, Tripel και Quadrupel).

Στο στόμα, ξαφνιάζει η αρχική εντύπωση που δημιουργείται στον ουρανίσκο, αυτή μιας πολύ "στρογγυλής" και μεταξένιας αίσθησης. Η γεύση θυμίζει καραμέλα και μαύρα φρούτα (μαύρη σταφίδα), δεν είναι ιδιαίτερα "καπνιστή". Γλυκιά αρχικά, με τη γλύκα του αλκοόλ εμφανή, ειδικά όσο ζεσταίνεται. Με το που καταπίνεις όμως, τη θέση παίρνει η πικράδα. Γενικά, είναι γλυκόπικρη.

Επίγευση όχι πολύ μεγάλη σε διάρκεια, με μια πολύ μικρή ξηρότητα λυκίσκου, υπάρχει και η γλυκιά αίσθηση του αλκοόλ και η προηγούμενη πικράδα.

Όχι κορυφαία, αλλά αρκετά καλή, αξιοπρεπής επιλογή με ιδιαίτερο χαρακτήρα που την κάνει να ξεφεύγει και λίγο από τα τυπικά μοναστηριακά χαρακτηριστικά.

Και η La Trappe Witte Trappist, με μόλις 5,5% ABV είναι όπως γράφει και στη συσκευασία η μόνη λευκή (white beer) τραππιστική μπύρα του κόσμου, αφιλτράριστη που υφίσταται δεύτερη ζύμωση στο μπουκάλι. Η εμφάνισή της πανέμορφη: Αφρός πλούσιος και κατάλευκος, σαν φρέσκο χιόνι στο ποτήρι, χρώμα διαυγές λαμπερό χρυσοκίτρινο και βλέπεις πλήθος από μικροσκοπικές φυσαλίδες να ανεβαίνουν συνεχώς προς τη χιονισμένη κορυφή, η οποία θα γίνει πιο λεπτή σε πάχος στην πορεία, θα παραμείνει όμως μέχρι το τέλος.

Άρωμα: Αρκετά έντονο αυτό της βελγικής μαγιάς, ελαφρά αρώματα λεμονιού και μπανάνας, μια πολύ μικρή αίσθηση καραμέλας βουτύρου ίσως (?) και όσο περνάει η ώρα το άρωμα γίνεται πιο ομαλό και "γλυκαίνει" περισσότερο, εξασθενίζει όμως παράλληλα. Η πιο χαμηλή μπύρα σε αλκοολικούς βαθμούς από την τραππιστική οικογένεια της La Trappe, αναμενόμενο ήταν να έχει και το πιο ελαφρύ σώμα από όλες τις υπόλοιπες. Πάρα πολύ ευκολόπιοτη, αρκετά αισθητή η παρουσία του ανθρακικού, η γεύση θα έλεγε κανείς πως είναι γλυκόξινη, λεμονίζουσα και σε δεύτερο επίπεδο φανερώνονται μπαχαρικά όπως κόλιανδρος (χαρακτηριστικό της La Trappe).

Το Παράξενο Πιρούνι θα έλεγε πως είναι σαν συνδυασμός βέλγικης Tripel / Golden Ale με wit bier (π.χ. Hoegaarden) -και αυτός ο συνδυασμός δεν του φαίνεται κακός!

Η επίγευση είναι ελαφρώς ξηρή και λεμονίζουσα, επίσης ευδιάκριτος είναι και ο λυκίσκος. Γενικά, πρόκειται για μια αρκετά ικανοποιητική μπύρα την οποία το Παράξενο Πιρούνι θα μπορούσε να πίνει και κάθε μέρα τους καλοκαιρινούς μήνες. Νομίζει πως θα μπορούσε να συνδυαστεί με κοτόπουλο λεμονάτο και ελαφρά λευκά ψητά κρέατα και γενικά ταιριάζει μια χαρά με ελαφρά γεύματα!

Chimay

Άλλη μια μοναστηριακή μπύρα πολύ γνωστή και στο ελληνικό κοινό (αφού στα περισσότερα σούπερ μάρκετ θα έχεις δει τις παρακάτω μπύρες, δηλ. κίτρινη, κόκκινη και μπλε), που παράγεται από τους μοναχούς του "Τάγματος της Σιωπής" στο μοναστήρι του Scourmont, το οποίο βρίσκεται κοντά στο ομώνυμο χωριό Chimay στο Βέλγιο.

Εκτός από τις παρακάτω τρεις, υπάρχει και η Chimay Dorée με 4.8% ABV αλλά προορίζεται μόνο για κατανάλωση μέσα στο μοναστήρι και δεν κυκλοφορεί ευρέως στο εμπόριο.

Η Chimay Blanche (white) ή Chimay Tripel, έχει 8% ABV και χρώμα διαυγές πολύ ανοιχτό πορτοκαλί που στο φως παίρνει θαμπή χρυσοκίτρινη απόχρωση. Ο αφρός της ημίλευκος, πολύ - πολύ πλούσιος και συνεκτικός, διατηρείται έτσι για πολλή ώρα και αφήνει ίχνη στα τοιχώματα του ποτηριού καλύπτοντας τη μπύρα με ένα πιο λεπτό μα πυκνό στρώμα μέχρι το τέλος. Από τις μπύρες με την καλύτερη διατήρηση αφρού!

Άρωμα: Μαγιά (αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά της βελγικής μαγιάς αρκετά έντονη), μπαχαρικά (κόλιανδρος βασικά) και από φρούτα έρχεται λίγο από πράσινο μήλο και λεμόνι, ίσως και κάτι από σύκο (?). Γενικά ελαφρύ άρωμα χωρίς μεγάλη ένταση. Το σώμα της είναι ελαφρύ, το ανθρακικό μέτριο, πίνεται πολύ ευχάριστα και κατεβαίνει πολύ εύκολα (αυτό το 8% ABV που είναι?) 

Γλυκιά και ελάχιστα ξινή στη γλώσσα, πράσινο μήλο και λεμόνι κι εδώ (λίγο όμως) και προς το τέλος μια σχετική αίσθηση ξηρότητας λόγω του λυκίσκου, όχι όμως δυσάρεστη, κατά τη γνώμη του Παράξενου Πιρουνιού φαίνεται τόσο όσο πρέπει. Σχεδόν γλυκιά η επίγευση, αρκετά εξευγενισμένη η αίσθηση, θα έλεγε πως διέκρινε και μια νότα βανίλιας. Από τις πολύ πολύ καλές Tripel! Χωρίς αυτή τη δυσάρεστη "οινοπνευματίλα" της La Trappe Tripel ή της Westmalle Tripel (βλ. παρακάτω) -εδώ δεν τη διέκρινε καθόλου!

"Λεπτή", ισορροπημένη, προσεγμένη σε όλα!

Η κόκκινη Chimay Rouge (Chimay Red) ή Chimay Première, είναι μια Dubbel με 7% ABV, θολό σκούρο κοκκινωπό χρώμα, αφρό λευκό και αρκετό στην αρχή που εξαφανίζεται όμως γρήγορα, χωρίς να αφήνει σχεδόν καθόλου ίχνη. Άρωμα μικρής έντασης, malt στοιχεία, ζάχαρη, κόκκινα φρούτα όπως κεράσια - μούρα και κόκκινο σταφύλι. Το Παράξενο Πιρούνι νομίζει πως διέκρινε και υποψία κανέλας.

Αρκετό ανθρακικό, ελαφρύ σώμα, γλυκιά κατά βάση η γεύση με τα κόκκινα φρούτα (κεράσια - μούρα) αισθητά κι εδώ. Υπάρχει και μια "οινική" αίσθηση, μικρότερης έντασης βέβαια από αυτήν της μεγαλύτερης αδελφής της, Chimay Bleue. Υπάρχουν και κάποια τσιμπήματα πικράδας τα οποία γίνοται πιο αισθητά στην επίγευση μαζί με τη βοτανική αίσθηση και την ξηρότητα του λυκίσκου, ισορροπημένα πάντα, χωρίς να κάνουν το συνολικό αποτέλεσμα δυσάρεστο. Γενικά δεν πρόκειται για μία κορυφαία, αλλά σίγουρα για μία αναμφισβήτητα καλή μπύρα. 

Η Chimay Bleue ή Chimay Grand Reserve, είναι μία Belgian Strong Dark Ale και η καλύτερη από τις τρεις. 

Με 9% ABV, χρώμα θολό, ανοιχτό καστανό με χάλκινες ανταύγειες στο φως και μπεζ – κρεμ αφρό που διατηρείται λίγο. Άρωμα γλυκό, μαύρα φρούτα (σταφίδα, δαμάσκηνο), καστανή ζάχαρη, υποψία καραμέλας και κάποιου μπαχαρικού όπως κανέλα (θυμίζει και λίγο την γεμιστή σοκολάτα γάλακτος Παυλίδη κεράσι!). Γίνεται και κάπως λουλουδένιο καθώς περνάει η ώρα, διακριτικό, χωρίς την "οινοπνευματίλα" να σε χτυπάει, όχι μεγάλης έντασης άρωμα, αλλά σίγουρα φινετσάτο. 

Γεύση: Πόσο ευχάριστα διαπερνά τον ουρανίσκο κάθε γουλιά με τα παραπάνω αρωματικά στοιχεία παρόντα και στη γεύση! Γλυκιά, λουλουδάτη, φρουτώδης και απαλή καθώς πίνεται. Στα μαύρα φρούτα το Παράξενο Πιρούνι έχει την αίσθηση ότι έρχονται να προστεθούν και κόκκινα, όπως κεράσι και φράουλα. Δίνει επίσης στο στόμα και μια αίσθηση γλυκού - ημίγλυκου κόκκινου κρασιού. Το 9% σε αλκοόλ εκεί προς το τελείωμα, έρχεται να σε "γαργαλήσει". Εκεί είναι που φαίνονται και τα malt χαρακτηριστικά και η ελάχιστη ξηρότητα στην επίγευση σου θυμίζουν πως έχεις να κάνεις με ένα πολύ όμορφο ποτό από ζύθο! 

Γενικότερα, παραμένει σταθερά προσιτή και εμπορική, μα αξιόλογη επιλογή! Είναι αρκετά ισορροπημένη και γευστικά και αρωματικά, αρμονική, γι' αυτό και το Παράξενο Πιρούνι την προτιμά από την La Trappe Quadrupel η οποία κατά τη γνώμη του υπερέχει αρωματικά αλλά είναι κατώτερη γευστικά και έχει λιγότερη αρμονία. Food match? Από τα πιο αγαπημένα σοκολατάκια του Παράξενου Πιρουνιού, αυτά τα "μεθυσμένα κερασάκια" επικαλυμένα με bitter σοκολάτα, κυριολεκτικά απογειώθηκαν μαζί της! Αλλά και μόνη της, είναι μια πολύ καλή συντροφιά για φθινοπωρινά και χειμωνιάτικα φωτεινά απογεύματα!

Orval

Αυτή δεν είναι τόσο προσιτή όσο οι παραπάνω, αλλά σε μεγάλα σούπερ μάρκετ ή κάβες το Παράξενο Πιρούνι πιστεύει πως υπάρχει. Η Orval παράγεται στο μοναστήρι Notre Dame d' Orval στο Βέλγιο και εκτός από αυτήν που κυκλοφορεί στην αγορά, υπάρχει και η Petite Orval (3.5% ABV), η οποία όμως προορίζεται μόνο για τους μοναχούς και τους επισκέπτες της μονής ή τους γείτονες!

Η Orval είναι Belgian Ale ή Belgian Pale Ale -για να καταταχτεί και σε έναν τύπο- και αρκετά ελαφριά με τα 6,2% ABV που περιέχει. 

Στην εμφάνιση κλέβει την παράσταση λόγω του πολύ πυκνού όπως φαίνεται αφρού της και του λαμπερού πορτοκαλόξανθου χρώματός της.

Μύτη: Όμορφο άρωμα, λεπτό, λουλουδένιο, κυρίως διακρίνεται ο λυκίσκος. Το άρωμα θυμίζει και κάτι από μπύρα weiss, υπάρχουν φρούτα όπως λεμόνι, πορτοκάλι, μπανάνα, μπαχαρικά όπως κόλιανδρος, υποψία καραμέλας. Φρουτώδες, ευχάριστο, ελαφρύ hoppy άρωμα. Ωστόσο, με το πέρας του χρόνου, ύστερα από κανένα εικοσάλεπτο αφού η μπύρα ζεστάθηκε περισσότερο, το άρωμα έβγαλε και κάτι το ελαιώδες. Μια αίσθηση λαδιού ή πιο σωστά ελιάς, παρόμοια με αυτή που διακρίνεται σε μερικές δυνατές stout/porter.

Το σώμα της είναι ελαφρύ, το ανθρακικό μέτριο, στη γεύση κυριαρχούν γλυκόπικρα εσπεριδοειδή όπως κουμ κουάτ και κίτρο. Κατά βάση το Παράξενο Πιρούνι θα χαρακτήριζε τη γεύση γλυκόξινη, τείνοντας περισσότερο προς το γλυκό. Αρκετά ξεδιψαστική και ευχάριστη καθώς πίνεται. 

Επίγευση: Εδώ γίνεται η ανατροπή σε σχέση με τις υπόλοιπες μοναστηριακές. Η επίγευση είναι πολύ ξηρή και το τελείωμα αφήνει μια στυφή και σχετικά πικρή αίσθηση στον ουρανίσκο. Εδώ είναι και η φάση όπου ο λυκίσκος φαίνεται και περισσότερο. Αυτό είναι και το γεγονός που δεν την κάνει αρεστή σε κάποιους, αλλά το Παράξενο Πιρούνι δε μπορεί να πει ότι το ενόχλησε ιδιαίτερα. Ίσα – ίσα που είναι μια χαρά για το καλοκαίρι μαζί με τυριά ή θαλασσινά, μια πράσινη σαλάτα με ξηρούς καρπούς και/ή φρούτα με κάποιο γλυκόξινο dressing ή και -γιατί όχι?- με μεσογειακά λαδερά πιάτα με λαχανικά, όπως μελιτζάνες και πιπεριές. Ο hoppy χαρακτήρας της που θύμισε επίσης και μπύρα ΙΡΑ μάλλον την κάνει ιδανική για τα παραπάνω πιάτα. Εν κατακλείδι, το Παράξενο Πιρούνι μπορεί να πει ότι του άρεσε αρκετά και θα συνεχίσει να την πίνει ευχάριστα και στο μέλλον.

Westmalle

Η Westmalle παράγεται στο μοναστήρι Abdij Onze-Lieve-Vrouw van het Heilig Hart van Jezus (επίσημη ονομασία!) που βρίσκεται στην ομώνυμη περιοχή Westmalle του Βελγίου. Εκτός από την Dubbel και την Tripel υπάρχει κι η πιο ελαφριά Westmalle Extra, αλλά κλασικά αυτή είναι για τους καλόγερους. 😊

Οι Westmalle Dubbel και Tripel εδώ υπάρχουν και δεν υπάρχουν στα σούπερ μάρκετ. Το Παράξενο Πιρούνι τις βρήκε σε γνωστό σούπερ μάρκετ / delicatessen των Β.Π. (ε, μην κάνει και διαφήμιση 😊)

Η Westmalle Dubbel έχει 7% ABV, χρώμα θολό καστανό και αφρό μπεζ με τόνους πολύ ανοιχτού καφέ που διαλύεται γρήγορα αφήνοντας ένα λεπτό στρώμα. Το άρωμά της είναι ελαφρύ, χωρίς μεγάλη ένταση, μαύρα φρούτα (μαύρη σταφίδα, δαμάσκηνο αλλά και καραμελωμένο μήλο, υποψία μπανάνας), γλυκά μπαχαρικά, ζάχαρη. 

Το σώμα της ελαφρύ, γεύση ημίγλυκη, φρουτώδης, πολύ ευκολόπιοτη, αρκετό ανθρακικό και ξινό τελείωμα, κάτι που την κάνει να ξεχωρίζει από τις προηγούμενες μέχρι τώρα. Γενικά, υπερέχει αρωματικά παρά γευστικά. Το Παράξενο Πιρούνι θα έλεγε ότι έχει τα τυπικά βελγικά "dubbel" χαρακτηριστικά και δεν είναι κακή επιλογή, αν και δεν έχει κάτι που ξεχωρίζει. Η Dubbel της La Trappe ήταν καλύτερη για το Παράξενο Πιρούνι, με μεγαλύτερη αρωματική ένταση και μεγαλύτερης διάρκειας επίγευση, όπως και στο ίδιο στυλ η κόκκινη Chimay είναι προτιμότερη πιστεύει.

Η Tripel τώρα έχει 9,5% ABV και θαμπό χρυσοκίτρινο χρώμα επικαλυμμένο από έναν πλούσιο λευκό αφρό που πέφτει σιγά - σιγά, αφήνει ένα λεπτό στρώμα στο τέλος και στεφανώνει δαντελωτά τα τοιχώματα του ποτηριού. Το άρωμα δεν έχει μεγάλη ένταση. Βγάζει μια κάπως όξινη μεταλλική αίσθηση με το που αφαιρείς το καπάκι, στο ποτήρι όμως όταν πέσει κι ο αφρός είναι ευχάριστο κι ελαφρύ: Λεμόνι, κίτρο, αχλάδι, μπανάνα και αρκετά αισθητό επίσης στη μύτη και το αλκοόλ. Επίσης έχει κάτι το γλυκό και φρέσκο το άρωμά της, σαν λευκό, ημίγλυκο κρασί. Όλα αυτά όμως, σε μικρή ένταση. Σώμα ελαφρύ, ανθρακικό αρκετό και ικανοποιητικό. 

Γεύση κατά τη γνώμη του Παράξενου Πιρουνιού λίγο κατώτερη του αρώματος, συνυπολογίζοντας και την επίγευση στη γενικότερη εντύπωση. Κατά βάση είναι ημίγλυκη, θυμίζει κι εδώ λευκό κρασί κάπως, κατεβαίνει αρκετά ευχάριστα αλλά αυτό που το δυσαρέστησε σχετικά, ήταν η επίγευση. Ήταν στυφή και πικρή στο τελείωμα και το αλκοόλ φαινόταν όχι όμως δημιουργώντας μια ευχάριστη ζεστασιά όπως σε άλλες δυνατές Βελγίδες, αλλά με έναν τρόπο κάπως ενοχλητικό για το Παράξενο Πιρούνι τουλάχιστον -του θύμισε περίπου φτηνή βότκα.

Βασικά, αυτό ήταν που της αφαίρεσε και αρκετούς πόντους. Το Παράξενο Πιρούνι δεν ξέρει, μάλλον με τη Westmalle δεν το 'χει. Περίμενε κι απ' τις δύο (Dubbel και Tripel) καλύτερα πράγματα σύμφωνα με τις καλές κριτικές που έχει διαβάσει μα και λόγω του μοναστηριακού χαρακτήρα. Θεωρεί πως η Tripel της Chimay είναι αρκετά ανώτερη, τουλάχιστον από τις μοναστηριακές.

Rochefort

Τη Rochefort την 8άρα το Παράξενο Πιρούνι τη δοκίμασε πρώτη φορά στη ζωή του στο Βέλγιο και μπορεί να πει πως η δοκιμή της χαράχτηκε στο υποσυνείδητό του και έπαιξε βασικό ρόλο στη διαμόρφωση των θερμών μπυρο-συναισθημάτων που τρέφει... 😊

Στην περιοχή του Βελγίου που ονομάζεται Rochefort, μέσα στο Abbey of Notre Dame de Saint Remy παρασκευάζονται τρεις τραππιστικές μπύρες, οι Rochefort 6 (7,5% ABV), Rochefort 8 (9.2% ABV) και Rochefort 10.

Το παραπάνω μπουκαλάκι είναι η Rochefort 10, μια Quadrupel με 11,3% ABV που το Παράξενο Πιρούνι βρήκε στα αθηναϊκά Β.Π., εκεί που βρήκε και τις Westmalle. Το χρώμα της πολύ σκούρο θολό καστανό και τα κομματάκια της μαγιάς είναι ευδιάκριτα και διάσπαρτα μέσα στο ποτήρι. Ο μπεζ αφρός της είναι ελάχιστος και εξαφανίζεται γρήγορα αφήνοντας ένα λεπτό στρώμα στην επιφάνεια και μετά ελάχιστα ίχνη.

Τώρα, το άρωμα είναι αυτό ενός φίνου κρασιού, το Παράξενο Πιρούνι διακρίνει επίσης ώριμα μαύρα κεράσια, δαμάσκηνα, μαύρα σταφύλια, γενικά φουλ στο φρούτο! Ακόμα, ζάχαρη, καραμέλα, υποψία κανέλας και αναδύεται επίσης και η "ζεστασιά" του αλκοόλ. Ελαφρύ, μα πολυδιάστατο άρωμα, ευωδιάζει με το που βγάζεις το καπάκι, πριν καν τη ρίξεις στο ποτήρι! Θυμίζει αρωματικά Chimay Blue και Gulden Draak. Ισορροπημένο μα ταυτόχρονα γεμάτο και στρογγυλό το υπέροχο σώμα της. Μέτριο το ανθρακικό. Η γεύση της θυμίζει και πάλι κρασί. Γλυκιά από την αρχή μέχρι το τέλος. Από φρούτα, είναι κι εδώ αρκετά αισθητό το κεράσι και η υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ η οποία ζεσταίνει χωρίς να ενοχλεί -είναι απίστευτο πόσο ευκολόπιοτη είναι- δίνει τη γευστική εντύπωση χουρμάδων ή δαμάσκηνων βουτηγμένων σε ρούμι. Κάπως στο τελείωμα ήρθε και μια μικρή αίσθηση σοκολάτας και καφέ. 

Γενικά, πολύ ευχάριστη γλυκιά και βαθιά επίγευση. Το Παράξενο Πιρούνι δε θέλησε να τη συνοδεύσει με κάτι φαγώσιμο, γλυκό ή αλμυρό γιατί νομίζει πως θα έπρεπε να ήταν ό,τι πιο φίνο και εκλεκτό! Ιδανική για κάποια γιορτή, όπως ένα βράδυ Χριστουγέννων πίνοντάς τη μπροστά στο τζάκι ενώ έξω κάνει κρύο!

Πρόκειται για μια εξαιρετική μπύρα, την οποία έχεις την τύχη να βρίσκεις κι εδώ χωρίς ιδιαίτερα μεγάλο κόπο. Πουθενά το Παράξενο Πιρούνι δε διάβασε κριτική με βαθμό πιο μικρό του Α κι είχαν όλοι τους δίκιο! Πραγματικά, είναι μια μπύρα που σε ενθουσιάζει, υγρό βελούδο στο ποτήρι σου! Σβήνεις τα φώτα, ανάβεις κεριά, βουλιάζεις στην πολυθρόνα σου, κλείνεις τα μάτια και την αφήνεις να σε ταξιδέψει…

Achel

Την Achel το Παράξενο Πιρούνι δεν την έχει δει ποτέ σε σούπερ μάρκετ, ούτε καν μεγάλο ή "πιο καλό". Είναι αρκετά πιθανό όμως να βρεθεί σε κάποια κάβα που να έχει και κάποιες ετικέτες μπύρας παραπάνω από τις συνηθισμένες, ειδικά αν πρόκειται για Βέλγιο.

Σε μια τέτοια στην Αθήνα με λίγο ψάξιμο, τη βρήκε και το Παράξενο Πιρούνι! Η Achel brewery, στη μονή του Saint Benedict στην Hamont-Achel του Βελγίου παράγει συνολικά 6 ετικέτες (Achel Extra Blonde, Achel Trappist Extra, Trappist Achel 5° Blonde, Trappist Achel 5° Brune, Trappist Achel 8° Blonde, Trappist Achel 8° Brune), αλλά οι Achel Blonde 8° και Achel Brune 8°, είναι μάλλον αυτές που κυκλοφορούν περισσότερο στην αγορά.

Η Achel Brune είναι μπύρα τύπου Dubbel και έχει 8% ABV, θολό καστανο-βυσσινί χρώμα και μπεζ, πλούσιο στην αρχή αφρό που πέφτει σταδιακά αφήνοντας ένα λεπτό στρώμα μέχρι το τέλος και ίχνη στα τοιχώματα του ποτηριού. Το άρωμα αρχικά έχει κάτι από ξίδι. Δεν είναι όμως δυσάρεστο, θυμίζει κόκκινο σταφύλι, λίγο φράουλα, γενικά είναι ελαφρύ και αρκετά φρουτώδες. Όταν ζεσταθεί περισσότερο γίνεται πιο γλυκό, βγαίνει ζάχαρη και κάτι από σύκο. Το σώμα της είναι ελαφρύ, η ενθράκωση υψηλή, η γεύση είναι κι αυτή αρκετά φρουτώδης, φέρνει στο νου κόκκινο σταφύλι, ρόδι, φράουλα, φρέσκο μούστο. Το αλκοόλ της είναι πολύ καλά κρυμμένο, πάρα πολύ ευκολόπιοτη και ξεδιψαστική!

Ελάχιστα πιο ξινή και με επίσης πολύ ήπια ξηρότητα η επίγευση. Δεν πρόκειται για κορυφαία ή εξαιρετική επιλογή, αλλά είναι μια αρκετά καλή κι ευχάριστη μπύρα την οποία σίγουρα το Παράξενο Πιρούνι θα θελήσει να ξαναπιεί. Θυμίζει αρκετά ένα νέο, φρέσκο κόκκινο κρασί το οποίο λόγω του "νεαρού" της ηλικίας του δεν έχει ακόμα αποκτήσει ένταση και χαρακτήρα, αλλά ωστόσο πίνεται πολύ ευχάριστα!

Westvleteren

Το Παράξενο Πιρούνι δοκίμασε τη Westvleteren 12 (10,2 vol.% ABV), αλλά υπάρχουν επίσης η Westvleteren Blond (5,8 vol.% ABV) και η Westvleteren 8 (8 vol.% ABV).

Η μακράν πιο δυσεύρετη μοναστηριακή μπύρα, αυτή που έχει ψηφιστεί σαν η καλύτερη -ή 2η καλύτερη- του κόσμου (η 12άρα) και η οποία έχει δημιουργήσει ένα θρύλο γύρω από το όνομά της. Για να τη βρεις πρέπει να πάρεις τηλέφωνο τους καλόγερους στη μονή του St. Sixtus του Βελγίου, να περιμένεις αν είσαι τυχερός να το σηκώσουν, να κλείσεις ραντεβού μαζί τους για να τους επισκεφθείς εκεί και να αποκτήσεις έτσι το πολυπόθητο μπουκαλάκι (το Παράξενο Πιρούνι δε σου κάνει καθόλου πλάκα!). 

Ε, βέβαια το Παράξενο Πιρούνι έχει τα κοννέ του, από νεαρούς δόκιμους που κάνουν ακόμα θελήματα στο μοναστήρι, μέχρι σεβάσμιους άγιους γέροντες! 😁

Ύστερα από τη συνεργασία των μοναχών της συγκεκριμένης μονής και του Άγιου Βασίλη, τα παραπάνω μπουκαλάκια έφτασαν ως εκ θαύματος στην παραξενοπιρουνίσια κουζίνα! 😃

Έφτασε η μεγάλη στιγμή λοιπόν... Επιτέλους το Παράξενο Πιρούνι δοκιμάζει Westvleteren και μάλιστα στο ποτήρι της!!! Το χρώμα της Westvleteren 12 (είναι τύπου Quadrupel) σκούρο καστανό με βυσσινί τόνους κι ο αφρός ελάχιστος μπεζ που γρήγορα εξαφανίζεται. Το άρωμά της πολύ ιδιαίτερο. Πάρα πολύ οινικό, βασικά το πιο οινικό από όλες τις μοναστηριακές (ίσως να έπαιξε ρόλο το ότι η συγκεκριμένη ήταν και παλαιωμένη! 😉). 

Μαύρη σταφίδα, κουκούτσια σταφυλιών, ξύλο βαρελιού, δαμάσκηνο, υποψία βανίλιας. Με το πέρας του χρόνου, το άρωμα γλυκαίνει και γίνεται πιο ζαχαρένιο και βανιλάτο. Ακόμα πιο ιδιαίτερη καθώς πίνεται. Το Παράξενο Πιρούνι ομολογεί ότι δεν του θυμίζει καμία από τις παραπάνω. Μοιάζει να συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά όλων των σκουρόχρωμων μοναστηριακών, χωρίς να μπορεί ωστόσο να τη συγκρίνει με καμία. Πολύπλοκη, πολυδιάστατη, έχει λίγο απ' όλα, γλυκιά κατά βάση με πολύ μικρά ξινά και ακόμα πιο ελάχιστα πικρά τσιμπήματα που εμφανίζονται μόνο και μόνο για να κάνουν τη γλώσσα και τον ουρανίσκο να τα χάσουν!

Πολύ δυνατό οινικό προφίλ και στο στόμα, αλλά τόσο φίνα και ισορροπημένη σε όλα! Αρμονική σε άρωμα, γεύση και επίγευση, άριστα δεμένη! Το Παράξενο Πιρούνι δεν ξέρει αν θα μπορούσε να κερδίσει τον τίτλο "Η καλύτερη μπύρα του κόσμου". Αυτό θα μπορούσε να το πει αν είχε όντως δοκιμάσει όλες τις μπύρες του κόσμου! 😊

Ωστόσο, μπορεί πέρα από κάθε αμφιβολία να χαρακτηριστεί εξαιρετική! Τι έλεγε το Παράξενο Πιρούνι παραπάνω? Ότι έχει οινικό χαρακτήρα? Ξέχασέ το. Δε θυμάται να έχει πιει ένα τόσο καλό κρασί τώρα τελευταία… 😊

Και εδώ, μέσα σε μια απόλυτα κατανυκτική ατμόσφαιρα το ζυθο-προσκύνημα έλαβε τέλος...

Ελπίζοντας πως δε θα χαρακτηριστεί βλάσφημο, το Παράξενο Πιρούνι νομίζει πως αν στο γάμο της Κανά και αργότερα στο Μυστικό Δείπνο υπήρχαν κάποιες από τις παραπάνω επιλογές, ο Ιησούς θα είχε ευλογήσει τη μπύρα και όχι το κρασί... 😊